De wetenschap achter High Ventilation Breathwork

Ademwerk houdt in dat je bewust je ademhalingspatronen verandert en komt in vele vormen en maten, elk met zijn eigen set regels en voordelen. Het is als een buffet van ademhalingsstijlen, van langzame, kalmerende ademhalingen tot snelle, energieke ademhalingen. Laten we eens duiken in deze wereld van ademwerk, oké?

Laten we beginnen met het begrijpen van het contrast tussen langzame en snelle ademhaling. Stel je voor dat je diep en langzaam ademhaalt, minder dan 10 keer per minuut, versus snelle ademhaling, waarbij je veel sneller in- en uitademt. In dit artikel zoomen we in op High Ventilation Breathwork (HVB), het type ademhaling waarbij je longen overuren maken.

Het vertragen van uw ademhaling staat erom bekend dat het uw hartslag kalmeert en stress vermindert, en het staat in de schijnwerpers van talloze gezondheidsstudies. Maar wat is het nut van het versnellen van uw ademhaling? Hoewel het niet zo grondig is onderzocht, vertoont HVB veelbelovende tekenen van een positief effect op onze gezondheid.

Langdurige hyperventilatie, een kritisch aspect van HVB, houdt in dat er meer wordt geademd dan de normale zuurstofbehoefte van het lichaam en dat er meer koolstofdioxide wordt uitgestoten. Deze activiteit verstoort onze interne balans, waardoor ons lichaam zich moet aanpassen via een proces dat allostasis wordt genoemd. Allostasis is hoe ons lichaam met stress omgaat, waarbij het streeft naar stabiliteit, maar door de typische functioneringsparameters aan te passen.

In de volgende paragrafen geven we een kort overzicht van de functie van ademhaling en wat ademhaling zo uniek maakt. Daarna duiken we dieper in de neurofysiologische mechanismen die helpen verklaren wat we ervaren wanneer we HVB uitvoeren.

Dit artikel gaat over High Ventilation Breathwork, wat gedefinieerd kan worden als ademhalingswerk met een toename in minuutventilatie (het volume gas dat je per minuut inademt) hoger dan normale snelheid/diepte van ventilatie. We willen benadrukken dat minuutventilatie slechts één factor is van deze holistische praktijken en rituelen, wat het risico met zich meebrengt dat sommige van deze oude praktijken te simpel worden voorgesteld. Maar het is een belangrijke en het maakt het wat makkelijker om de wetenschap en enkele van de mechanismen te illustreren waarin dit soort ademhalingswerk ons ​​fysiologische zelf beïnvloedt.

Een andere kanttekening hierbij is dat een deel van de wetenschappelijke uitleg die hier wordt gegeven, is gebaseerd op onderzoek naar hyperventilatie. Vergeleken met langzaam ademen, is er nog niet zoveel onderzoek gedaan naar HVB. Dus hoewel hyperventilatie en HVB niet hetzelfde zijn, kunnen we meer leren over een aantal fysiologische mechanismen die aanwezig zijn in HVB door te kijken naar onderzoek naar hyperventilatie.

Ventilatie, of ademhalen, heeft twee hoofdfuncties:

1. Zuurstof (O2) binnenkrijgen: We ademen zuurstof in omdat ons lichaam het nodig heeft om energie te creëren in een proces dat aerobe stofwisseling heet.
2. Koolstofdioxide (CO2) afvoeren: We ademen koolstofdioxide uit, wat helpt om de pH-waarde van het lichaam (de zuur-base-balans) precies goed te houden, tussen 7,35 en 7,45. Deze balans is superbelangrijk voor onze cellen om goed te kunnen functioneren.

Onze cellen gebruiken zuurstof om energie te maken uit voedsel. Dit proces heet aerobe stofwisseling. Het is erg efficiënt en zet voedsel (zoals glucose) om in ATP (energie), water en koolstofdioxide (CO2).

Wanneer we ademen, brengen we zuurstof in onze longen. Van daaruit gaat het naar ons bloed en wordt het door ons hele lichaam vervoerd naar waar het nodig is. Deze transportfunctie wordt uitgevoerd door een proteïne in rode bloedcellen genaamd hemoglobine. Zuurstof hecht zich aan dit molecuul, wordt getransporteerd en laat zich vervolgens weer los waar zuurstof nodig is. Het is belangrijk om hier op te merken dat hoe goed het hecht, kan veranderen op basis van hoe zuur of basisch ons bloed is. Wat - zoals u zo meteen zult zien - wordt beïnvloed door CO2-niveaus.

Dus zuurstof omzetten in energie genereert CO2 als bijproduct. Deze CO2 verzamelt zich niet alleen in de cellen waar het wordt geproduceerd; het diffundeert van gebieden met een hogere concentratie in de cellen naar gebieden met een lagere concentratie in het omringende bloed. Het bloed neemt deze CO2 vervolgens op en transporteert het naar de longen waar het uit ons lichaam kan worden uitgestoten.

Als je goed hebt opgelet tijdens de biologielessen, zou je kunnen zeggen 'CO2 wordt uit het lichaam verwijderd omdat het een afvalgas is'. Klopt, MAAR er is meer. De hoeveelheid CO2 speelt een cruciale rol in hoe zuur of basisch ons bloed is. Hoe hoger de CO2-niveaus, hoe lager de pH-waarden (zuurder); en omgekeerd, hoe lager de CO2-niveaus, hoe hoger de pH-waarden (basisch/alkalischer). De pH van ons lichaam is cruciaal omdat het essentieel is voor veel levensondersteunende processen, waaronder zuurstoftoevoer naar weefsels. Dit betekent dat we voldoende CO2 nodig hebben om zuurstof te leveren waar we het nodig hebben.

Het CO2-rijke bloed wordt getransporteerd van de weefsels die de CO2 genereerden naar de longen. Eenmaal daar diffundeert het vanuit het bloed naar de longblaasjes en stoten we het uit door uit te ademen.

Uitademen, of uitademen, is dus hoe we de CO2 in ons systeem verminderen en een kritische pH-balans behouden. Onze hersenen hebben zelfs speciale sensoren die opmerken wanneer CO2-niveaus veranderen. Deze sensoren maken deel uit van de oudste gebieden van onze hersenen, wat laat zien hoe fundamenteel dit is voor onze overleving. Uitademen om CO2 uit ons lichaam te verwijderen, is diepgeworteld in onze overlevingsinstincten en is nauw verbonden met onze drang om te ademen.

Ons lichaam heeft verschillende 'homeostatische reflexen' die essentieel zijn om ons in leven te houden, zoals thermoregulatie en het handhaven van de juiste bloedsuikerspiegel. Ademhalen is betrokken bij twee van zulke homeostatische reflexen die cruciaal zijn voor onze overleving:

• Beheer van zuurstofniveaus
• Het zuur-base-evenwicht van ons bloed beheren door het koolstofdioxidegehalte te reguleren

Standaard reguleert het autonome zenuwstelsel (ANS) onze ademhaling naadloos om deze vitale balansen te behouden, zelfs tijdens de slaap, en past zich automatisch aan zonder bewuste inspanning. Wat ademhalen echter zo ongelooflijk uniek maakt, is dat we bewuste controle kunnen nemen en de autonome controle van onze ademhaling kunnen overrulen. Dat is niet mogelijk voor andere reflexen van ons lichaam die cruciaal zijn voor onze overleving! Dit vermogen om controle over onze ademhaling over te nemen, wordt wilscontrole genoemd en is verbonden met hoe mensen zich in de loop van de tijd hebben ontwikkeld, inclusief het kunnen praten.

Door onze ademhaling te controleren, kunnen we ervoor zorgen dat er CO2 wordt opgebouwd. We hoeven alleen maar onze adem in te houden of sneller en/of dieper te ademen, wat onze minuutventilatie verhoogt. Minuutventilatie verwijst naar het totale volume lucht dat per minuut wordt ingeademd en uitgeademd, wat direct van invloed is op de CO2-niveaus van ons lichaam.

De opbouw van CO2 in ons lichaam is beperkt, omdat we onze adem maar zo lang kunnen inhouden. Sterker nog, als we onze adem inhouden en de drang voelen om weer te ademen, is dat niet om lucht in te ademen, maar is het de behoefte van ons lichaam om deze overmatige hoeveelheden CO2 die zich in het lichaam hebben opgebouwd, uit te stoten! Ons lichaam kan een langere onthouding van zuurstof verdragen, dan het hoge niveaus CO2 kan verdragen!

Het beste hiervan? We kunnen onze CO2-tolerantie trainen en zo beter worden in het inhouden van de adem door training, zoals duikers doen. Maar voorbij een bepaald punt nemen de reflexen van ons lichaam het over om ons weer te laten ademen. Aan de andere kant kunnen we onze CO2-niveaus drastisch verlagen voor een langere tijd, omdat we snel kunnen ademen voor een lange tijd. Iedereen kan het, zonder speciale training. Dit is precies wat er gebeurt als iemand hyperventileert. En het verlaagt onze CO2-niveaus meer dan normaal, met zeer (als het opzettelijk wordt gedaan) interessante ervaringen als resultaat.

Het meest fascinerende aspect is dat we weliswaar CO2-niveaus in beide richtingen kunnen manipuleren, maar dat we in één opzicht echt excelleren: CO2 verminderen door onze minuutventilatie te verhogen. Want hoewel we onze CO2-tolerantie kunnen verbeteren en beter kunnen ademen door training, is hier een grens aan. Uiteindelijk dwingen de reflexen van ons lichaam ons om te ademen. Omgekeerd kunnen we onze CO2-niveaus aanzienlijk verlagen voor een langere periode door onze minuutventilatie te verhogen, door sneller en/of dieper te ademen. Dit vereist geen speciale training, maar verlaagt onze CO2-niveaus aanzienlijk. Als dit opzettelijk wordt gedaan, kan dit leiden tot interessante ervaringen.

Nu we hebben besproken hoe ademhaling CO2-niveaus beïnvloedt en de pH-niveaus van ons lichaam onder controle houdt, kunnen we dieper ingaan op hoe High Ventilation Breathwork (HVB) daadwerkelijk onze geest en lichaam beïnvloedt. We zullen eerst de effecten bespreken die het heeft op de activiteiten van onze hersenen, de automatische controles van ons lichaam en de hormonen die door onze bloedbaan razen. En dan zullen we proberen dat allemaal samen te brengen om een ​​weloverwogen gok te doen over hoe HVB de veranderde bewustzijnsstaten kan produceren waar je beoefenaars over hoort razen.

De neurofysiologische effecten van HVB kunnen worden verklaard door drie belangrijke mechanismen:

1. Neurometabool: heeft betrekking op de biochemische processen en activiteiten in de hersenen en het zenuwstelsel, waaronder het omzetten van voedsel in energie, het afvoeren van afvalproducten, etc.
2. Autonoom: het onwillekeurige zenuwstelsel dat onze hartslag, spijsvertering en ontspanningsreacties regelt;
3. Endocrien: klieren die hormonen rechtstreeks in de bloedbaan afscheiden om verschillende lichaamsfuncties te reguleren.

Via deze mechanismen kan HVB een diepgaand effect hebben op onze mentale en fysieke staat. Laten we ze één voor één uitleggen.

We weten nu dat HVB leidt tot lagere dan normale CO2-niveaus in je bloed. We ademen te veel CO2 uit. Hypocapnie, om het in chique termen uit te drukken.

Zoals we ook hebben gezien, is CO2 niet alleen afvalgas; het speelt een cruciale rol bij het handhaven van een stabiele bloed-pH tussen 7,25-7,45. Wanneer CO2-niveaus dalen, gaat de pH omhoog, waardoor we in een staat terechtkomen die respiratoire alkalose wordt genoemd. Uw bloed wordt minder zuur.

Een van de eerste dingen die hierdoor gebeurt, is dat je hemoglobine - de rode bloedcellen die zuurstof door je lichaam vervoeren - nog plakkeriger wordt aan zuurstof dankzij het Bohr-effect. In feite houdt hemoglobine zuurstof steviger vast dan een peuter met zijn favoriete speeltje. Dit betekent dat er minder zuurstof wordt vrijgegeven aan je weefsels, ondanks dat je er meer van inademt.

Zoals we zo meteen zullen uitleggen, heeft dit effect op de prikkelbaarheid van je hersenen. Je kunt de prikkelbaarheid van je neuronen zien als hun gereedheid om te vuren of een bericht te sturen. Beschouw neuronen als lichtschakelaars in je hersenen die aangaan met een specifiek signaal. Als de schakelaar te gevoelig is, kan hij te gemakkelijk aangaan; als hij niet gevoelig genoeg is, kan hij niet aangaan wanneer dat nodig is. Deze balans is cruciaal voor het soepel functioneren van je hersenen en heeft invloed op hoe je denkt, beweegt en voelt.

Dus hoewel opwinding klinkt als iets dat je wilt dat je hersenen presteren, wil je niet dat het te hoog wordt. Want als je je bijvoorbeeld wilt concentreren, moeten bepaalde circuits in je hersenen actiever zijn dan al het andere. De signaal-ruisverhouding moet hoog zijn. Als je hersenen echter een hoog niveau van opwinding hebben, beginnen er steeds meer neuronen te vuren, waardoor het ruisgedeelte van die vergelijking veel hoger wordt. En dus worden dingen als focussen veel moeilijker.

Wetenschappers zullen je vertellen dat dit komt doordat de gammagolven in onze hersenen verstoord raken. Gammagolven zijn activiteitspatronen in onze hersenen die voorkomen in een frequentiebereik dat doorgaans tussen de 30 en 100 Hz ligt. Deze worden als cruciaal beschouwd voor hersenfuncties zoals aandacht, geheugen en perceptie, omdat ze helpen informatie te integreren in verschillende hersengebieden. Normaal gesproken helpt de neurotransmitter GABA bij het reguleren van neuronale prikkelbaarheid, waardoor neuronen niet overactief worden. Maar respiratoire alkalose kan dit remmende effect van GABA verzwakken, wat leidt tot verhoogde neuronale prikkelbaarheid. Dit verstoort op zijn beurt de werking van deze gamma-oscillaties.

Als je dacht dat dat een wilde rit was, dan staat je een traktatie te wachten. Want er is nog een manier waarop HVB je neuronen trigger-happy maakt dan normaal.

Parallel aan de kleverige zuurstof in het bloed en de toenemende afvuurkracht van de neuronen, zorgt de daling van CO2 er ook voor dat uw bloedvaten nauwer worden in een proces dat vasoconstrictie wordt genoemd, wat de bloedstroom in uw hersenen vermindert. Met uw bloedvaten strakker en minder zuurstof afgevend (dankzij de nieuwe aanhankelijkheid van hemoglobine), ervaart uw brein plotseling een lage zuurstoftoevoer, of hypoxie.

Hoewel we geen direct bewijs hebben gevonden om dit te staven, wordt gesuggereerd dat deze verandering in bloedstroom mogelijk niet alle delen van de hersenen evenveel beïnvloedt. Sommige gebieden, zoals de emotionele hersenen, zouden nog steeds voldoende bloed kunnen ontvangen. Terwijl er minder bloed naar de prefrontale cortex zou stromen, die cognitieve functies beheert. Dit zou kunnen leiden tot een verminderd vermogen om emotionele reacties te controleren of te remmen, wat resulteert in een meer uitgesproken emotionele ontlading.

Een laatste neurometabool effect komt voort uit deze zuurstofarme situatie. Het dwingt je hersenen om hun energiestrategie aan te passen en over te schakelen op glycolyse, een manier om energie te maken zonder zuurstof. Deze verschuiving leidt tot een opbouw van lactaat, wat vervolgens de Locus Coeruleus aanprikt, een hersengebied dat het alarm laat afgaan door epinefrine (adrenaline) vrij te geven, waardoor de alertheid toeneemt en je lichaam wordt voorbereid op actie. Bovendien verstoren de lage zuurstofniveaus het 'kalmerende' effect van GABA-neurotransmitters op onze neuronen verder. . Wat opnieuw... de prikkelbaarheid van onze hersenen verder vergroot.

Dus je ziet hoe je door te ademen controle hebt over de staat van je hersenen. Daarom is er in wetenschappelijke kringen een bekend citaat uit een paper van Balistrino en Somjian uit 1988 dat luidt: "De hersenen - door ademhaling te reguleren - controleren hun eigen prikkelbaarheid".

Voordat we kijken naar wat er met ons zenuwstelsel gebeurt tijdens HVB, nemen we een stap terug en kijken we hoe dit onder normale omstandigheden werkt. Bij normaal ademhalen zet ons middenrif, de parapluvormige spier die onze thorax van onze buik scheidt, uit en trekt samen tijdens het ademhalen. Wanneer u inademt, trekt het middenrif samen, waardoor de paraplu opengaat en de borstholte groter wordt. Dit trekt lucht in onze longen. Wanneer u uitademt, sluit de paraplu, waardoor de borstholte krimpt en de lucht uit onze longen wordt geduwd.

Wanneer u lucht uit uw longen uitademt, verkleint dit uw thorax, waardoor de organen binnenin worden samengeperst: uw longen en hart komen letterlijk onder druk te staan. Als gevolg hiervan neemt de bloeddruk in ons hart toe.

Ons zenuwstelsel detecteert een stijging van de bloeddruk via gespecialiseerde neuronen, baroreceptoren genoemd. Wanneer die baroreceptoren een stijging van de bloeddruk opmerken, sturen ze signalen naar de medulla, het onderste deel van de hersenstam dat onder andere het hart- en ademhalingscentrum bevat. De medulla verhoogt op zijn beurt de neurale activiteit van de nervus vagus. De nervus vagus is onderdeel van het parasympathische zenuwstelsel en heeft een remmende functie op onze hartslag (HR). Dus als de activiteit van de nervus vagus toeneemt, gaat de HR omlaag.

Samengevat, wanneer we onder normale omstandigheden uitademen:

1. het diafragma gaat omhoog
2. onze borstholte krimpt
3. ons hart krimpt ermee
4. de bloeddruk stijgt
5. de baroreceptoren detecteren dit en sturen signalen naar de medulla
6. de medulla verhoogt de activiteit van de nervus vagus
7. de nervus vagus remt de hartslag meer
8. de hartslag vertraagt
9. de bloeddruk daalt weer

Wanneer we inademen, gebeurt het tegenovergestelde:

1. het diafragma gaat naar beneden
2. onze borstholte breidt zich uit
3. ons hart breidt zich ermee uit
4. de bloeddruk daalt
5. de baroreceptoren voelen minder druk en verminderen zo hun signaal naar de medulla
6. de medulla vermindert de activiteit van de nervus vagus
7. de nervus vagus remt de hartslag minder
8. de hartslag versnelt
9. de bloeddruk stijgt weer

Ons ANS kan in heel verschillende toestanden zijn, of we nu inademen of uitademen. Hier zien we hoe inademen betekent dat onze HR omhoog gaat, en uitademen betekent dat deze omlaag gaat.

En hier is de truc. Wanneer we hyperventileren, wordt de gevoeligheid van deze baroreceptoren verzwakt. Dit betekent dat ze minder reageren op dezelfde bloeddruk, waardoor er minder signalen naar de medulla worden gestuurd, wat de activiteit van de nervus vagus vermindert, wat onze hartslag verhoogt. In essentie: HVB onderdrukt de baroreflex en verschuift de sympathische/parasympathische autonome balansen richting de sympathische.

Dit is zeer uniek omdat ademhaling hiermee een van de twee mechanismen wordt (het andere is de controle over onze skeletspieren) waarmee we bewust de autonome activiteit in ons lichaam kunnen veranderen.

Nu, wees geduldig. Er is een derde belangrijk fysiologisch effect dat een rol speelt tijdens HVB: onze hormonen.

De hypothalamus-hypofyse-bijnier (HPA)-as is het belangrijkste stressresponssysteem van ons lichaam. Het bestaat uit drie componenten: de hypothalamus (een deel van de hersenen dat zich onder de thalamus bevindt), de hypofyse (een erwtvormige structuur die zich onder de hypothalamus bevindt) en de bijnieren (ook wel "suprarenale" genoemd) (kleine, kegelvormige organen bovenop de nieren). Het zijn deze organen en hun interacties die de HPA-as vormen.

Dit neuro-endocriene systeem speelt een cruciale rol bij het koppelen van ervaren stress aan fysiologische reacties, voornamelijk via de afgifte van hormonen zoals cortisol, die verschillende kortetermijnstressreacties activeren.

In het vorige gedeelte werd besproken hoe HVB een verschuiving in de autonome balans tussen het sympathische en parasympathische zenuwstelsel veroorzaakt. Zulke verschuivingen beïnvloeden vaak neuro-endocriene functies, met name de HPA-as. Deze verbinding geeft aan dat vrijwillige hyperventilatie (HVB) ook de hormonale balans in ons lichaam kan beïnvloeden. Onderzoek suggereert inderdaad dat HVB de HPA-as zowel direct als als reactie op hypocapnie/hypoxie kan activeren, wat het lichaam interpreteert als stressoren. Deze activering resulteert in verhoogde niveaus van bijnierstresshormonen zoals cortisol in de bloedsomloop.

Cortisol, vaak aangeduid als het "stresshormoon", speelt meerdere rollen in het lichaam. De meeste mensen beschouwen cortisol als een schadelijk molecuul. Maar dat is alleen het geval wanneer het chronisch verhoogd is. In korte uitbarstingen kan cortisol ongelooflijk nuttig zijn. Het helpt energievoorraden te mobiliseren, onderdrukt het immuunsysteem en helpt bij het beheersen van stress, waardoor het essentieel is voor overleving.

Een onderzoek met beoefenaars van de Wim Hof-ademhalingsmethode (WHbM) vond dat ze hogere pieken in cortisol ervoeren, maar ook een sneller herstel en stabilisatie van cortisolniveaus na ademhalingswerk vertoonden in vergelijking met personen die geen WHbM beoefenden. Deze bevindingen wijzen op de mogelijkheid dat HVB's modulatie van HPA-asactiviteit, met name cortisolafgifte, therapeutische voordelen zou kunnen bieden voor aandoeningen die geassocieerd worden met langdurig hoge cortisolniveaus, zoals angst en PTSS. Deze ideeën blijven echter speculatief, aangezien er meer onderzoek nodig is om de dynamiek van cortisolniveaus na HVB en tijdens herstelfasen volledig te begrijpen.

De schijnbare paradox tussen de positieve ervaringen die mensen melden die HVB gebruiken en de bijbehorende toename van circulerende stresshormonen kan worden verklaard door het concept van "eustress" of nuttige stress. Zie het als het innemen van medicijnen: lage hoeveelheden doen niet veel en zeer hoge hoeveelheden kunnen ons daadwerkelijk schaden, maar ergens daartussenin ligt de perfecte hoeveelheid die ons het meeste voordeel oplevert. Zo'n reactie wordt een hormetische reactie op stress genoemd en wordt geïllustreerd in de onderstaande afbeelding.

Dit gunstige stresseffect van HVB kan mogelijk helpen bij het omkeren van ontregelde of defecte stressreacties. En het zorgt ervoor dat ons lichaam zich aanpast, waardoor onze veerkracht tegen toekomstige stressoren wordt vergroot - of deze nu emotioneel, cognitief of biologisch zijn - door de stressresponssystemen van het lichaam effectief te 'trainen' om stress efficiënter te verwerken.

HVB kan wat Altered States of Consciousness (ASC) wordt genoemd, veroorzaken. Het feit dat je een verschuiving in je autonome balans hebt, adrenaline en cortisol door je lichaam razen en er minder zuurstof in je hersenen beschikbaar is, zal natuurlijk de manier waarop je dingen ervaart veranderen. Maar dat is niet het enige dat er gebeurt.

Een aanzienlijk deel van de deelnemers aan Grof ® Breathwork, bijvoorbeeld, meldt dat ze ego-dissolution ervaren - een staat waarin het gevoel van eigenwaarde vervaagt of volledig verdwijnt. Zulke ervaringen, die een aanzienlijke therapeutische waarde bieden, komen vaker voor tijdens langdurige, continue hyperventilatiepraktijken zonder pauzes.

Hoewel er nog geen bewijs voor is, hebben onderzoekers gesuggereerd dat deze mystieke ervaring kan optreden omdat HVB het evenwicht van ons lichaam uitdaagt. Onze hersenen nemen voortdurend de interne omstandigheden waar en proberen deze te begrijpen door verschillende signalen te integreren (zoals bloeddruk, CO2-niveaus, niveaus van voedingsstoffenopslag, enz.). Dit proces wordt interoceptie genoemd en we noemen die signalen interoceptieve signalen. Op deze manier kan onze hersenen signalen sturen om ons bijvoorbeeld te motiveren om voedsel te zoeken als we honger hebben. Of om onze ademhaling aan te passen zodat onze CO2-niveaus weer normaal worden.

Terwijl een deel van je hersenen je vertelt om je ademhaling te vertragen om de balans van CO2 en zuurgraad in je lichaam te herstellen, houdt je wilskracht de diepe, snelle ademhaling gaande. HVB rommelt dus met dit systeem dat probeert die interoceptieve signalen te integreren en reguleren. Het voorspellingssysteem van de hersenen, dat je normaal gesproken helpt om je aan te passen aan veranderingen, kan het niet bijhouden. Je doet iets (snel ademhalen) dat ingaat tegen wat je lichaam je vertelt te doen, wat leidt tot een soort sensorische overbelasting.

Deze intense ervaring kan ervoor zorgen dat je je heel anders voelt, wat mogelijk zelfs kan leiden tot een gevoel van loskoppeling van jezelf of de wereld om je heen, vergelijkbaar met dromen of je buiten je lichaam voelen. Het is alsof het deel van jou dat je acties controleert zich splitst van het deel dat voelt wat er binnenin gebeurt, waardoor een unieke mentale staat ontstaat. Sommige onderzoekers denken dat dit zou kunnen verklaren waarom sommige mensen een sterk gevoel van ontspanning of loskoppeling van hun gebruikelijke zelf ervaren tijdens en na ademhalingsoefeningen.

Ademhalen is fundamenteel voor het verkrijgen van zuurstof om ons metabolisme te voeden en het verwijderen van koolstofdioxide om de zuur-basebalans te behouden. Het unieke ervan ligt in ons vermogen om het vrijwillig te controleren, waardoor we ons zenuwstelsel rechtstreeks kunnen beïnvloeden. Neurofysiologisch heeft HVB invloed op ons op meerdere niveaus: neurometabool verandert het de chemie van de hersenen; autonoom verschuift het de balans van ons zenuwstelsel; en endocrinologisch beïnvloedt het onze stressreactiehormonen. Ondanks het potentieel is er nog steeds onderzoek gaande naar de klinische toepassingen van HVB, wat de noodzaak onderstreept van meer rigoureuze studies om de voordelen ervan volledig te begrijpen en het effectief te integreren in therapeutische praktijken.

Bij HVB ademen we veel koolstofdioxide uit, waardoor ons bloed alkalischer wordt. Hierdoor hecht zuurstof zich steviger aan hemoglobine en vernauwen onze bloedvaten. Er komt dus minder zuurstof in onze hersenen. De alkalische omgeving zorgt er ook voor dat de neuronen in onze hersenen minder geremd worden, wat betekent dat ze sneller vuren, wat ons geheugen, onze aandacht en onze perceptie kan verstoren. Bovendien daalt het calciumgehalte in ons bloed, waardoor onze hersenen nog prikkelbaarder worden. Met minder zuurstof in de buurt, begint onze hersenen energie te produceren op een manier die lactaat creëert, wat leidt tot de activering van een hersengebied dat adrenaline vrijgeeft, waardoor we ons alerter voelen. Ons autonome systeem schakelt over naar ons "vecht- of vluchtsysteem" en stresshormonen zoals cortisol worden vrijgegeven. In deze zeer prikkelbare staat, met adrenaline en cortisol die door onze hersenen razen, kan het conflict tussen het autonome deel dat aangeeft om langzamer te gaan en het bewuste deel dat doorgaat, veranderde bewustzijnsstaten veroorzaken, waardoor ons gebruikelijke gevoel van eigenwaarde vervaagt.

High Ventilation Breathwork (HVB) en andere ademhalingstechnieken zijn beide effectief in het verbeteren van stress en mentaal welzijn, waarbij HVB zich richt op snelle ademhaling om specifieke neurofysiologische reacties te activeren. De directe vergelijking van effectiviteit voor specifieke gezondheidsresultaten tussen HVB en andere vormen blijft onderbelicht in onderzoek, wat een gat in het begrip van hun relatieve voordelen benadrukt.

De langetermijneffecten van het regelmatig beoefenen van High Ventilation Breathwork (HVB) op mentale en fysieke gezondheid worden nog niet volledig begrepen vanwege het gebrek aan specifieke langetermijnstudies. Bestaand onderzoek naar ademwerk suggereert echter mogelijke voordelen zoals verbeterd stressmanagement, verbeterd emotioneel welzijn en mogelijk betere cognitieve functies. Er is grondig, longitudinaal onderzoek nodig om de langetermijnimpact van HVB op gezondheidsresultaten te verduidelijken en om het therapeutische potentieel en veiligheidsprofiel ervan uitgebreid te begrijpen.

Tot op heden zijn er geen langetermijnstudies die specifiek High Ventilation Breathwork (HVB) en de effecten ervan op de plasticiteit van de hersenen en cognitieve functies onderzoeken. Het gebied is nog steeds rijp voor onderzoek om te verduidelijken hoe aanhoudende HVB-beoefening de cognitieve gezondheid en neuroplastische veranderingen in de loop van de tijd kan beïnvloeden

Personen die High Ventilation Breathwork (HVB) beoefenen met mogelijke risico's zoals duizeligheid, flauwvallen en veranderingen in de bloeddruk. Het is raadzaam om te beginnen met begeleiding van een gekwalificeerde instructeur die de oefening kan aanpassen aan uw behoeften en u kan controleren op bijwerkingen. Beoefenaars met gezondheidsproblemen zoals cardiovasculaire problemen, epilepsie of paniekstoornissen dienen een zorgverlener te raadplegen voordat ze met HVB beginnen. Doe dit niet in of nabij een waterlichaam om een ​​black-out in ondiep water te voorkomen. Tijdens sessies is het van cruciaal belang om een ​​comfortabel tempo aan te houden, overbelasting te vermijden en te oefenen in een veilige omgeving waar men kan zitten of liggen als men zich duizelig voelt. Zorgen voor voldoende hydratatie en het vermijden van zware maaltijden vóór de oefening kan ook helpen om ongemak te minimaliseren.

PS Volg ons op Instagram voor de laatste updates.